حضرت قاسم

طبق رسم اعراب که رجز می‌خوانند از او رجزی به نظم نقل کرده‌اند که این است:

بدنی کوچک داشت ۳۵ تن از ارتش یزید کشت^.

عمرو سعد نفَیل ازْذی سوگند خورد که بکشدش، سپس بدو حمله برد و با تیغ آخته به سرش زد. قاسم از فراز اسب به رو زمین خورد.

از حسین بن علی کمک خواست. حسین بن علی به نفیل حمله کرد و دستش را برید. سواران برای رهاندنش آمدند ولی او زیر دست و پای اسبان له شد و به شهادت رسید.

او که از درد پا به زمین می‌سود، حسین بن علی نزدش آمد و گفت «دور بواند از بخشایش خدا گروهی که کشتندت و رستاخیز طرفشان نیایت [محمد] است. به خدا گران است که عمویت را بخوانیش و پاسخت نگوید، یا گوید سودی برایت نداشته‌باشد، صدای که بسی دشمن و کمی یاور دارد»

پس از شهادت حسین بن علی او را سینه بر سینه‌اش نهاد و کنار کشتگان هاشمیان گذاشت